AMBULANS ADAMLAR (SEYR-İ MÜLKİ -10.01.2017)

İstanbul'daki kar kış yüzünden Ankara'dan İstanbul'a doğru kalkmayı göze alan her uçak çok kıymetli, her kaptan çok cesur ve saygın bugün.

Bilet kontrolünü de geçip uçağa binmek üzere körükte kuyruk olan insanlar hafif soğuktan ürpererek bekliyorlardı.

O sırada arkada bekleyen bebekli bir anneye ve yanındaki küçük kızına nezaket sahibi bir beyefendi:

"-Bebeği üşütmeyin, zaten önceliğiniz var, siz buyrun geçin uçağa" dedi.

Anne teşekkür etti ve koridorun duvar tarafından kendisine yol verenlere teşekkür ederek ilerlemeye başladı.

Bir iyilik yapma fırsatı yakalamış olmanın heyecanıyla herkes yol verirken bebekli anne ve küçük kıza verilen "güvenlik şeridi" birden bunları izleyen "uyanıklarla" doldu.

Önümdeki iki gençten biri durumu özetledi:

"Aynı ambulansın ardına takılan arabalar gibi, bunlar da bebeği takip ediyorlar!"

Bir şey dikkatimi çekti; bu "takipçilerin" hiç biri bekleyen başkalarının yüzüne bakamıyor, ya yere ya da duvara bakıyorlardı!

Utanma duygusu hala var yani!